قدیم پلو کم خورده می شد. پسر جوانی همیشه در خیال خود شب عروسی اش را ترسیم می کرد و با خود می گفت آن شب پلوی مفصلّی خواهم خورد. شب عروسی، پدرش مهمان ها را بر سر سفره دعوت کرد و به پسرش گفت : تو سر سفره نرو . پسر بی خبر از آنکه غذای مفصلّی بر ای او در حجله قرار داده اند تا با عروس خانم بخورند، از اینکه پدرش مانع شده که همراه مهمان ها غذا بخورد و شکمی از عزا در بیاورد، به شدت دلخور شد . آخر شب که مهمان ها رفتند، پدرش به او گفت: خوب حالا برو به حجله. پسر که خلقش از دست پدرش به شدت تنگ بود ، با دلخوری گفت: ارواح باباش، هر که پلو را خورده ، برود به حجله . نکند ما هم خلقُمان از دست خدا و موالیانمان تنگ باشد و وقتی راه وصال و لقاء باز می شود و ما را فرا می خوانند، مثل آن داماد باشیم؟ وقتی که با خدا خلوت می کنیم و بر سجاده ی عبادت می نشینیم و یا وقتی که موت می آید و به حجله گاه مؤمنین می رویم، نکند خلُقمان از خدا تنگ باشد.

سخنان حاج اسماعیل دولابی

از کتاب مصباح الهدیص77

نوشته استاد مهدی طیب